Wonderlijke tijden. Verstoring van de bestaande orde. Wat voor jou belangrijk is wordt bedreigd – en je zoekt steun, houvast, geborgenheid. Je behoefte aan zekerheid groeit, maar waar vind je die nog? De werkelijkheid schreeuwt je toe: ’Je bent op jezelf aangewezen!’ Ben je dus alleen? Nee! Want we zijn hier samen. Niemand is alleen. En we hebben elkaar nodig. Meer dan ooit. Deze tijd vraagt om tevoorschijn komen. Laten zien wie je bent. Je niet meer verschuilen maar meedoen. Inbrengen wat jij kunt bijdragen – door te doen waar jíj blij van wordt. En je door niets of niemand meer bang laten maken. Wanneer je de moed kunt opbrengen om voluit te leven – recht uit je hart, en geholpen door je hoofd – ben je minder alleen dan je denkt. Dan kun je steun, houvast en geborgenheid ervaren. Bij jezelf, en bij de ander. En dan heb je ook wat te geven – dan geef je wie jij in wezen bent.

dinsdag, maart 12, 2013

Stemmetjes in je hoofd (Oordelen)

Ik zou anderen open tegemoet kunnen treden. Onbevangen. Zonder oordeel, zonder op voorhand iets te vinden. Vrij, en vrijlatend. Dan heb ik de meeste kans op werkelijk contact, werkelijke verbinding. Dat begint met ophouden te oordelen. Om te beginnen over mezelf. Dan verdwijnen de oordelen over anderen ook vanzelf. Het zou wat zijn als me dat lukt. Want als ik over mezelf net zoveel oordelen heb als over anderen dan zijn het er wel heel veel…

Experiment. Ik ga mezelf betrappen (oordeel!) op oordelen over mezelf. Die stemmetjes in mijn hoofd die mij doorlopend becommentariëren, en vermanend en bestraffend toespreken. Stemmetjes van lang geleden. Ooit gehoord. En overgenomen. Onbewust, zo gaat dat. Maar het nu gaat nu om wat ík wil. Ik heb geen zin meer in stemmetjes die mij sturen en bepalen.

Ik ga mezelf opnieuw opvoeden. Mezelf liefdevol en bemoedigend toespreken. Opbeurend en ondersteunend. Lief zijn voor mezelf. Zo simpel. Dan ga ik op een dag nog houden van mezelf. Het zou wat zijn...

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More