Wonderlijke tijden. Verstoring van de bestaande orde. Wat voor jou belangrijk is wordt bedreigd – en je zoekt steun, houvast, geborgenheid. Je behoefte aan zekerheid groeit, maar waar vind je die nog? De werkelijkheid schreeuwt je toe: ’Je bent op jezelf aangewezen!’ Ben je dus alleen? Nee! Want we zijn hier samen. Niemand is alleen. En we hebben elkaar nodig. Meer dan ooit. Deze tijd vraagt om tevoorschijn komen. Laten zien wie je bent. Je niet meer verschuilen maar meedoen. Inbrengen wat jij kunt bijdragen – door te doen waar jíj blij van wordt. En je door niets of niemand meer bang laten maken. Wanneer je de moed kunt opbrengen om voluit te leven – recht uit je hart, en geholpen door je hoofd – ben je minder alleen dan je denkt. Dan kun je steun, houvast en geborgenheid ervaren. Bij jezelf, en bij de ander. En dan heb je ook wat te geven – dan geef je wie jij in wezen bent.

zondag, januari 27, 2013

Het lege nest syndroom (Vertrouwen)

‘Als we onszelf zouden kunnen besturen, hadden we de politiek niet nodig,’ zei ooit een wijs iemand. Idem voor de overheid. Daarbij hoort: ‘Hoe minder je denkt dat je jouw problemen zelf op kunt lossen hoe meer je klaagt over de overheid.’ De media consumerend zou je denken: wie klaagt er niet, wie voelt zich afhankelijk? De overheid deugt niet, en de politiek al helemaal niet. Ambtenaren laten het zich nog aanleunen ook en gedragen zich nodeloos onzeker. En politici doen schichtig en worden nog meer berekenend dan ze van nature al zijn. Maar ondertussen is er in de publieke sector iets gaande. Iets moois. En iets hoopvols.Er zijn steeds meer mensen die zich niet langer afhankelijk willen voelen, of maken. Die iets gaan doen. Met elkaar ondernemen. Niet voor de centen, maar voor hun eigen plezier. Ze gaan samen dingen doen waarvoor anderen vragend, soms eisend, en zelfs woedend naar de overheid wijzen. En dan de politiek de schuld geven als het niet werkt –slachtofferschap, dat we nog serieus nemen ook. Maar ondertussen... Zijn er mensen die met hun buurt in hun eigen energiebehoefte voorzien. En wat ze overhebben doorverkopen aan de Eneco. Zijn er mensen die een school oprichten waar hun kinderen blij van worden. Zijn er mensen die een fijn tehuis – een thuis buitenshuis – beginnen voor hun eigen kind, en andere kinderen, die permanente zorg nodig hebben. Zijn er mensen die onderling en in vol vertrouwen hun arbeidsongeschiktheid verzekeren. Zijn er mensen die samen hun eigen bank oprichten, een bank die goed is, die goed doet en het nog goed doet ook. Zijn er mensen die onder elkaar hun oude dag regelen. Zijn er mensen die met familie, vrienden en buren voor een chronisch zieke en diens gezin zorgen. Zijn er mensen die iemand een renteloze lening geven om te voorkomen dat diegene nodeloos failliet gaat als de bank is afgehaakt. Veel van die mensen ken ik, direct of indirect. Voorbeelden uit mijn eigen leven. Dit verschijnsel groeit zienderogen. De onderlinge is terug. De coöperatie leeft weer. Dit is de nieuwe emancipatie. Dit is de uitkomst en de opbrengst van onze 20e eeuwse investering in gelijke rechten en gelijke kansen voor iedereen. Dat vraagt om nieuwe politiek en een andere overheid. Terughoudend, vertrouwend, een zetje gevend. Als een ouder die zijn kind op kamers ziet gaan. Dat betekent loslaten en het erop aan durven laten komen. Omgaan met het lege nest syndroom. ‘Waar ga ik mijn tijd nou aan besteden? Waar kan ik mijn energie nu nog in kwijt?’ En existentiëler: ‘Waar ben ik eigenlijk voor nodig?!’ Gesproken column – Reuring!Café, Den Haag, 22 januari 2013

vrijdag, januari 11, 2013

Mensen raken (Gronden, richten, schieten)

Laatst gaf ik ergens een presentatie. Beter, ik deed een gesproken column. Over echt iets te vertellen hebben. Geen mooie babbels, maar iets wezenlijks delen met anderen. Hoe eng dat is, en hoe bevrijdend het kan zijn. Die middag waren er ook workshops. Een daarvan over authentiek presenteren. Gegeven door Joni Bais, van Great Communicators. Een jonge vrouw die ook TEDx sprekers begeleidt. Daar wilde ik bij zijn. Was als laatste aan de beurt. De oefening was te simpel voor woorden. Dat zijn meestal de beste. Over mijn ontbijt van die ochtend. Nou ontbeet ik tot voor kort nooit. Dus begon een heel verhaal over hoe het nou toch komt dat ik tegenwoordig wel ontbijt. Hou maar op, werd me al snel duidelijk. ‘Heb je contact met je luisteraars? Sluit je aan?’ Niet echt op gelet. Ik was bezig met m’n verhaal. In m’n hoofd. Druk doende alles op een rij te krijgen, en vooral niets te vergeten. Toen leerde ik iets. Eerst de tijd nemen om mezelf stevig te voelen staan. Dan contact maken met m’n publiek. Ze aankijken, liefst stuk voor stuk. Voelen dat je verbinding hebt. En dan pas gaan praten. Van binnenuit. Het werkte. Niemand vond het raar dat ik de tijd nam om rustig, nog naar binnen gekeerd, te gaan staan. En vervolgens eerst eens rondkeek, mensen echt aankeek. Ze keken terug, ik voelde verbinding. Dat gaf rust, het creëerde ruimte. Ik bedacht niet meer wat ik allemaal wilde vertellen. Sprak niet meer vanaf de bovenste verdieping. Het rolde eruit, en het kwam aan. Ik zag ogen oplichten. Dat gaf mij het vertrouwen om rustig verder te vertellen. Het was raak. Op weg naar huis dacht ik, dit heb ik eerder meegemaakt. Het duurde even, maar het kwam weer boven. Lang geleden, ik was nog geen eigen baas. Met een groepje managers waren we op bezoek bij de Rotterdamse politie. Op de schietbaan. Schieten met een dienstpistool, zo’n Walther. Tot m’n verbijstering schoot ik drie keer in de roos. Achter elkaar. Hoe het kwam? Ik leerde eerst te gronden. Dan goed te kijken en rustig te richten. En dan pas te schieten. Raak. Gronden, richten, schieten. Toepasbaar in allerlei situaties. Zoals een presentatie. Of als je iemand iets wilt vertellen. Rustig ademhalen, je voeten op de aarde voelen. Met je ogen contact maken, en dan gaan vertellen. Zo raak je mensen. NB – Bij de politie kwamen we daarna we in een videosimulatie terecht. Ineens zie je iemand de hoek omkomen, en je weet niet of het de gezochte overvaller is. Eigenlijk geen tijd om je ervan te vergewissen. Schiet je, of niet? Hij schoot. Ik was dood.

donderdag, januari 10, 2013

Het gaat anders (Levenswijsheid)

‘Dingen gaan niet beter of slechter, ze gaan alleen maar anders.’ Deze is niet van Albert Einstein, en ook niet van de Dalia Lama. Gewoon een levenswijsheid van een ervaren barman.

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More