Wonderlijke tijden. Verstoring van de bestaande orde. Wat voor jou belangrijk is wordt bedreigd – en je zoekt steun, houvast, geborgenheid. Je behoefte aan zekerheid groeit, maar waar vind je die nog? De werkelijkheid schreeuwt je toe: ’Je bent op jezelf aangewezen!’ Ben je dus alleen? Nee! Want we zijn hier samen. Niemand is alleen. En we hebben elkaar nodig. Meer dan ooit. Deze tijd vraagt om tevoorschijn komen. Laten zien wie je bent. Je niet meer verschuilen maar meedoen. Inbrengen wat jij kunt bijdragen – door te doen waar jíj blij van wordt. En je door niets of niemand meer bang laten maken. Wanneer je de moed kunt opbrengen om voluit te leven – recht uit je hart, en geholpen door je hoofd – ben je minder alleen dan je denkt. Dan kun je steun, houvast en geborgenheid ervaren. Bij jezelf, en bij de ander. En dan heb je ook wat te geven – dan geef je wie jij in wezen bent.

woensdag, juni 13, 2012

Ophouden met òphouden

Ik geloof het niet meer. Ik geloof niet meer wat mensen zeggen. Ook niet wat ik zelf zeg. Ik hoor zoveel onzin. Ook van mezelf. Mooie verhalen, kletsverhalen. ‘Hoe gaat het met je?’ ‘Goed!’ En nog erger: ‘Alles goed?!’ ‘Ja!’ Kan niet waar zijn! Waarom willen we elkaar zo graag laten geloven dat het goed gaat? En niet alleen de ander, om te beginnen onszelf. Waarom wil ik mezelf iets wijsmaken? Omdat ik denk dat ik het niet aan kan wanneer ik toegeef (daar gaat ie al!) dat er iets niet goed gaat. Want dan doe ik iets niet goed. Sterker nog, dan ben ik niet goed. Schaamte. Daarom moet ik het goed doen. Ik mag geen fouten maken. En als er iets niet goed gaat, denk ik ook nog dat ik het allemaal moet oplossen. Mijn eigen problemen, en andermans problemen. Want het is mijn schuld. Het komt allemaal door mij. Magisch denken, als een kind. En zeker in werksituaties kom ik daar zo maar in terecht. Pure regressie... En ik ben niet de enige. Welke mensen vinden we wijs? Mensen die uitgewogen zijn, in balans, begripvol, niet oordelend, toegankelijk, relativerend. Hoe komt het dat ze zo zijn? Ze zijn het geworden. Meestal door levenservaring. Wijze mensen hebben wat meegemaakt. Het leven aan den lijve ondervonden. Wijsheid ontstaat door levenservaring. Door te erkennen, al of niet noodgedwongen, dat het leven geen lolletje is. Want het leven is niet leuk... Het leven kan mooi zijn. En rijk. Maar leuk? Wie heeft ons toch ooit verteld dat het leven leuk zou zijn? Waar staat dat? ‘Leuk’ is toch veel te plat voor zoiets bijzonders als het leven? Al kom je daar meestal pas achter als je echt iets hebt meegemaakt. Ontslag, scheiding. Geboorte, ziekte, overlijden. Tegenslag en verlies – wat je juist dankbaar kan maken voor het leven. Ontkennen van tegenslag – beter, het ontkennen van de werkelijkheid, waar tegenslag onlosmakelijk aan verbonden is – is een garantie om onwijs te blijven. Blijven hangen in weerstand kost heel veel energie en levert evenmin wijsheid op. Je overleeft. Maar... of je leeft? Eigenlijk vecht je tegen het leven. En tegelijkertijd, niets is zo lastig als je voluit overgeven aan het leven. En gek genoeg begint voluit leven met de erkenning dat je op een dag oud bent, ziek wordt, en dood gaat. En dat laatste soms al voor je oud bent. En dat geldt ook voor iedereen om je heen. Iedereen wordt oud, ziek en gaat dood. Als je die werkelijkheid van het verval onder ogen kunt zien, misschien beter: durft, te zien, is het makkelijker om te zeggen hoe het is. Hoe het echt met je gaat. Vertellen waar je mee zit. Van binnen. Niet de klaagverhalen. Niet het leunen en steunen. Nee, je werkelijke zorgen. Niets is zo lastig als zeggen: ‘Ik zit ergens mee.’ We hebben blijkbaar geleerd dat we het allemaal zelf moeten kunnen, onze eigen zaakjes oplossen. Een ander daar niet mee lastig vallen. Zo lopen we onszelf groot te houden, en ons succesverhaal overeind te houden. Om onszelf vooral maar niet te laten kennen. Letterlijk. Met mij alles goed! Met mij niets aan de hand! Terwijl het precies andersom blijkt te zijn. Als je oprecht zegt: ‘Ik zit ergens mee. Ik weet het even niet. Wil je me helpen?’ staan de hulptroepen meestal klaar. De meeste mensen willen elkaar helpen. Sterker nog, een ander helpen doet goed. Je voelt je er goed door. En het doet de relatie goed. Als je ooit een ander hielp en zelf geholpen bent op een moment dat je het echt niet meer wist, dan heugt je dat. Dat blijft je bij, dat draag je met je mee. Je hebt samen iets meegemaakt. Het echte leven. Waarin je je niet groot hoeft te houden. En ophoudt met iets ophouden. Verschenen in Tijdschrift voor Management Development zomer 2012

zondag, juni 10, 2012

Voetstuk (Gevoel)

‘M’n vader huilde,’ vertelde ze toen ze terug kwam van de begrafenis van haar oma. ‘Voor mij viel hij van z’n voetstuk!’ Hij voldeed niet meer aan het stoere beeld dat ze van hem had: mijn vader huilt niet. Voor het eerst zag ze haar vader werkelijk z’n gevoel tonen. En daar schrok ze van. Zelf heeft ze grote moeite haar gevoel te tonen. Dat doe je niet, zeker niet in de stoere mannenwereld waarin ze werkt. Zo hielden vader en dochter elkaar al jaren voor de gek: ik heb wel gevoel maar ik laat het jou niet zien. Tot zijn moeder overleed. En zij naar een training ging omdat ze vastliep in haar werk. Omdat ze te weinig gevoel toonde.

dinsdag, juni 05, 2012

Stel je voor (Loslaten)

Ze is ziek, al jarenlang. Het is kanker. Ze heeft bijzonder vervelende relaties achter de rug. En ze had geen gelukkige jeugd. Ze wil flink en opgewekt zijn. Maar door alles heen voel je haar pijn en venijn, boosheid en teleurstelling. ‘Kun je je voorstellen dat je niet meer boos bent? En niet meer verdrietig? Teleurgesteld? Dat je verleden je geen pijn meer doet? Hoe zou je je dan voelen?’ vroeg ik haar. Ze kijkt me aan. Verward. Verbaasd ook. Dat kan toch niet? Ze lijkt boos te worden. En dan gebeurt het... Haar gezicht klaart op. Ze gaat rechtop zitten. En ineens weet ze dat ze zich beter zou voelen. Ondanks haar nare ziekte.

vrijdag, juni 01, 2012

Je ego, wat moet je ermee? (deel 1)

Succes klinkt ouderwets. Plat ook.
Succes betekent geld, status, macht. Banken en politiek. Ego. 
Daar wil je toch niet meer mee bezig zijn? Maar het is ook te kort door de bocht. Want wat is er mis met macht? Of met geld? Het is maar hoe je er mee omgaat. En daar ben je zelf bij. Tenminste, als je ego je niet in de weg zit. Want je ego kan het zomaar overnemen. En voor je het in de gaten heb verzeil je in gedoe. Wat je energie kost, je relaties belast en je afhoudt van succes. Ego als successtopper. Uiterlijk succes lijkt me niet iets dat je nog meetelt als je doodgaat. Ik kan me voorstellen dat op je sterfbed alleen nog maar telt wat je betekend hebt. Voor anderen, wel te verstaan. Wat heb je toegevoegd? Hoe rijk, machtig of beroemd je bent geworden maakt dan niet meer uit. Wel of je misschien een voorbeeld bent geweest. Of dat een ander je nu mist, om wie je werkelijk was en wat je betekende. Het enige wat hier blijft zijn de liefde en de inspiratie die je bracht. Daarom leeft Steve Jobs voort. In de producten Apple die zijn ideeën belichamen. In de schoonheid, de eenvoud en het gemak ervan. Je hebt wel een ego nodig om iets voor elkaar te krijgen. Zonder het ego van Steve Jobs hadden we geen i-pod, geen i-phone en geen i-pad. Met je ego kun je dingen voor elkaar krijgen. Je kunt er jezelf en je scheppingen mee in de wereld zetten. Maar wanneer slaat het om? Wanneer keert je ego zich tegen je? Waar wordt je ego een sta in de weg, een blok aan je been? Waar ik op uitkom is: als ik geloof dat ik mijn ego ook bèn, ik mijn ego aanzie voor wie ik wezenlijk ben, dan verwar ik mijn ego en mijn wezen. Dan doe ik mezelf hopeloos tekort. Want hopelijk is mijn wezen meer dan mijn ego. (Wordt vervolgd) Dit is deel 1 van een feuilleton op de site van hetkind, een platform voor iedereen die is toegewijd aan de ontwikkeling van kinderen en jonge mensen.

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More